ŚWIĘCI APOSTOŁOWIE PIOTR I PAWEŁ
PATRONOWIE NASZEJ WSPÓLNOTY PA​RAFIALNEJ 

ŚW. PIOTR (SZYMON)

Pochodził z Betsaidy, miejscowości położonej nad Jeziorem Galilejskim. Na co dzień łowił ryby. Był bratem św. Andrzeja, apostoła. Kiedy przystąpił do grona uczniów Pana Jezusa, był już człowiekiem żonatym i mieszkał w Kafarnaum u teściowej, którą Chrystus uzdrowił. Jezus bardzo wyraźnie wyróżniał Piotra wśród Apostołów. Był o świadkiem – wraz z Janem i Jakubem – wskrzeszenia córki Jaira, przemienienia na górze Tabor, modlitwy w Getsemani. Można byłoby wymienić jeszcze inne historie związane z Piotrem: Jezus ratuje Piotra, kiedy tonął w Jeziorze Galilejskim; Piotr płaci podatek za Chrystus i za siebie monetą, wydobytą z pyszczka ryby; od Piotra Pan Jezus zaczyna mycie nóg Apostołom przy Ostatniej Wieczerzy. 

Przed odejściem do nieba Chrystus zlecił Piotrowi najwyższą władzę pasterzowania nad Jego Apostołami i pozostałymi wiernymi wyznawcami. Apostołowie od początku podjęli te słowa i uznali w Piotrze pierwszego spośród siebie. Na Soborze apostolskim Piotr jako pierwszy przemawia i decyduje, że należy iść także do pogan, a od nawróconych z pogaństwa nie należy żądać wypełniania nakazów judaizmu, obowiązujących Żydów. Piotr stał się głównym przedmiotem nienawiści i pierwszym obiektem prześladowań. Został nawet pojmany i miał być wydany przez króla Heroda Agryppę I Żydom na stracenie. Jednak anioł Pański wybawił go cudownie od niechybnej śmierci. Niebawem po uwolnieniu Piotr udał się do Antiochii, gdzie założył swoją stolicę. Stamtąd podążył do Małej Azji i Koryntu, aby wreszcie osiąść na stałe w Rzymie. Tu poniósł śmierć męczeńską za panowania cesarza Nerona ok. 64 roku, umierając na krzyżu, jak mu to zapowiedział Chrystus. 

Św. Piotr zostawił dwa listy, które należą do ksiąg Pisma świętego Nowego Testamentu. Dyktował je swojemu uczniowi Sylwanowi. Jest patronem blacharzy, budowniczych mostów, kowali, kamieniarzy, marynarzy, rybaków, zegarmistrzów. Wzywany jako orędownik podczas epilepsji, gorączki, febry, ukąszenia przez węże. 

W ikonografii św. Piotr ukazywany jest w stroju apostoła, jako biskup lub papież w pontyfikalnych szatach. Atrybutami Księcia Apostołów są: anioł, kajdany, dwa klucze symbolizujące klucze Królestwa Bożego, kogut, odwrócony krzyż, księga, łódź, zwój, pastorał, ryba, sieci, skała - stanowiące aluzje do wydarzeń w jego życiu, tiara w rękach.

ŚW. PAWEŁ (SZAWEŁ)

Pochodził z Tarsu w Cylicji - Azja Mała. Urodził się ok. 8 roku po narodzeniu Chrystusa jako obywatel rzymski, co dawało mu pewne wyróżnienie i przywileje. Uczył się rzemiosła - tkania płótna namiotowego. Po ukończeniu miejscowych szkół, w wieku ok. 20 lat udał się do Palestyny, aby w Jerozolimie „u stóp Gamaliela" pogłębiać swoją wiedzę rabinistyczną. Nie znał Jezusa. Wiedział jednak o chrześcijanach i szczerze ich nienawidził, uważając ich za odstępców i odszczepieńców. Był ich prześladowcą. Kiedy tylko doszedł do wymaganej prawem pełnoletności, udał się do najwyższych kapłanów i Sanhedrynu, aby otrzymać listy polecające do Damaszku. Dowiedział się bowiem, że uciekła tam spora liczba chrześcijan, chroniąc się przed prześladowaniem, jakie wybuchło w Jerozolimie. Gdy Szaweł był blisko murów Damaszku, spotkał go Chrystus, powalił na ziemię, oślepił i w jednej chwili objawił mu, że jest w błędzie; że nauka, którą on tak zaciekle zwalczał, jest prawdziwą; że chrześcijaństwo jest wypełnieniem obietnic Starego Przymierza. Było to w ok. 35 roku po narodzeniu Chrystusa, a więc drugim po Jego śmierci. 

Po swoim nawróceniu Szaweł został ochrzczony przez Ananiasza, któremu Chrystus polecił to w widzeniu. Po chrzcie Szaweł rozpoczął nowy etap życia – głoszenie Chrystusa. Najpierw przez 3 lata nawracał mieszkańców Damaszku. Potem udał się do Jerozolimy i przedstawił się Apostołom. Powitano go ze zrozumiałą rezerwą. Tylko dzięki interwencji Barnaby, który wśród Apostołów zażywał wielkiej powagi, udało się przychylnie nastawić Apostołów do Pawła. Ponieważ jednak także w Jerozolimie przygotowywano na Apostoła zasadzki, musiał chronić się ucieczką do rodzinnego Tarsu. Stamtąd na szerokie pola wyprowadził Pawła Barnaba. Razem udali się do Antiochii, gdzie chrześcijaństwo zapuściło już korzenie. 

Paweł odbył wielkie podróże. Pierwsza wyprawa miała miejsce w latach 44-49: Cypr-Galacja, razem z Barnabą i Markiem; druga - w latach 50-53: Filippi-Tesaloniki-Berea-Achaia-Korynt, razem z Tymoteuszem i Sylasem; trzecia - w latach 53-58: Efez-Macedonia-Korynt-Jerozolima. W 60 r. został aresztowany w Jerozolimie. Kiedy namiestnik zamierzał wydać Pawła Żydom, ten odwołał się do cesarza. Przebywał w więzieniu w Cezarei Palestyńskiej ponad dwa lata, głosząc tam Chrystusa. W drodze do Rzymu statek wiozący więźniów rozbił się u wybrzeży Malty. Na wyspie Paweł spędził trzy zimowe miesiące, w czasie których nawrócił mieszkańców. W Rzymie także jakiś czas spędził jako więzień. Z powodu braku dowodów winy został wypuszczony na wolność. Ze swojego więzienia w Rzymie Paweł wysłał szereg listów do poszczególnych gmin i osób. 

Ok. 67 (lub 66) roku Paweł poniósł śmierć męczeńską. Według bardzo starożytnego podania św. Paweł miał ponieść śmierć od miecza (jako obywatel rzymski). Nie jest znany dzień jego śmierci, za to dobrze zachowano w pamięci miejsce jego męczeństwa: Aquae Silviae za Bramą Ostyjską w Rzymie. 

Paweł jest autorem 13 listów do gmin chrześcijańskich, włączonych do ksiąg Nowego Testamentu. Jest patronem marynarzy, powroźników, tkaczy. 

W ikonografii przedstawiany jest w długiej tunice i płaszczu. Jego atrybutami są: baranek, koń, kość słoniowa, miecz.

Kościół umieszcza w jednym dniu – 29 czerwca – uroczystość św. Pawła wraz ze św. Piotrem nie dlatego, aby równał go w prymacie z pierwszym zastępcą Chrystusa. Chodzi jedynie o podkreślenie, że obaj Apostołowie byli współzałożycielami gminy chrześcijańskiej w Rzymie, obaj w tym mieście oddali dla Chrystusa życie swoje oraz w Rzymie są ich relikwie i sanktuaria.